East Highland Way: 132 km wandelen door de Cairngorms
Vorig jaar liep ik over de West Highland Way van Glasgow naar Fort William. Toen had ik nog lang niet genoeg van het wandelen, maar ik moest terug naar huis. Dit jaar kon ik eindelijk terug naar Fort William, en begon ik aan de East Highland Way.
De East Highland Way: wandelen door de Hooglanden en Cairngorms
De East Highland Way (EHW) is een 132 km lange wandelroute in Schotland. De route begint in de hoofdstad van de Highlands: Fort William. Na 132 km lopen door de Schotse Hooglanden en de Cairngorms kom je aan in Aviemore. De East Highland Way is veel minder bekend dan de West Highland Way, en daardoor kun je er dagen lopen zonder iemand tegen te komen. De EHW is zeer schaars gemarkeerd en is daardoor niet te doen zonder een kaart en/of routeboekje beschikbaar. Er is accommodatie beschikbaar op een kleine afstand van de route, maar er zijn ook vele mogelijkheden voor wildkamperen.
East Highland Way dag 1: van Fort William naar omgeving Spean Bridge
De East Highland Way start bij het standbeeld van een man op een bank, dat tevens het eindpunt vormt van de West Highland Way. De eerste kilometers lopen we door het centrum van Fort William, langs de drukke weg. Gelukkig verlaten we die al snel voor grindpaden de natuur in. We hebben uitzicht op Ben Nevis, de hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk. Het is deze eerste dag superzonnig en we lopen in ons T-shirt door berkenbos en langs gekapte dennenbossen. We ruiken de lente en de zon op de bomen, en horen de vogels enthousiast zingen.
Aan het eind van de middag komen we aan bij een stenenstrandje aan de River Spean, net na het dorpje Spean Bridge. We zetten onze tent op een zandhelling. Er staat een jonge boom in de opening van de tent, de haringen zitten los in het zand en alles glijdt naar één hoek van de tent, maar het uitzicht is prachtig. We koken onze pasta op het strand terwijl we genieten van de prachtige zonsondergang boven de rivier.
De East Highland Way vanaf Fort William
Wildkamperen aan de East Highland Way
Dag 2: van Spean Bridge naar An Dubh Lochan
Na een crackers-ontbijt aan de River Spean gaan we weer op pad. De East Highland Way leidt langs de rivier en een sprookjesachtig berkenbos in, waar alles begroeid is met zacht mos. Aan de andere kant van het bos ligt Glen Spean, een dal met grote groene velden vol schapen met pasgeboren lammeren. Er staat een gure wind en het voelt alsof er elk moment regen kan gaan vallen, maar de regenkleding kan nog even in de tas blijven. We hebben in de velden continu uitzicht over de omliggende bergen en de rivier is nooit ver weg. De bloeiende struiken verspreiden een kokosgeur en geven wat kleur aan het grauwe landschap. De weilanden hier lijken in niets op die felgroene velden zoals we ze in Nederland kennen. Het is er ruiger, en her en der vind je (resten van) dode schapen.
Later op de dag lopen we door wat in de wandelgids een ‘betoverend bos’ genoemd wordt… beeeeetje jammer dat daar dankzij grootschalige boskap alleen nog enkele stronken en uitgedroogde stammen van over zijn. Langs de route zullen we nog regelmatig zulke stukken gekapt bos tegenkomen. Een triest gezicht, hoewel het wel fijn uitzicht op de bergen en dalen biedt. Na een paar kilometer lopen we weer in dicht bos, dat zeker betoverend mooi is.
Aan het eind van de dag komt dan toch nog die regenbui. Aan de oever van het kleine loch An Dubh Lochan zetten we ons tentje op. Tijdens het bereiden van onze pasta horen we de roep van een koekoek over het loch echoën, en het water zachtjes stromen. Op de helling aan de overkant van het loch verschijnen herten, die daar rustig gaan liggen herkauwen. Daar kan geen ontspannings-app tegenop!
De East Highland Way loopt door afwisselend landschap met groene, glooiende Glens
Kamperen aan An Dubh Lochan
East Highland Way dag 3: van An Dubh Lochan naar Loch Laggan
Ik word wakker van de koekoeksroep over het loch. Wildplassen doe ik met uitzicht over het loch en de bergen, waarna ik weer snel de beschutting van ‘ons’ bosje opzoek voor ontbijt. We voelen ons op deze ochtend echt fit, en we gaan lekker soepel op pad. Onze tassen zijn nog lichter omdat we geen water meenemen, maar bij elk stroompje stoppen om te drinken. Na een theemok vol teken zijn we niet heel vies meer van het water uit de beekjes.
Over een verharde B-weg lopen we naar en door een dorpje dat echt in de middle of nowhere ligt. Na het passeren van de laatste boerderij staan we weer op open moorland, met uitzicht op bergen en koeien. Voorlopig ons laatste stukje open landschap, omdat we daarna 10 kilometer door Corrour Forest lopen. Oud, dicht bos wordt afgewisseld met gekapte vlaktes. Na een paar uur zien we links van ons het droogliggende Moy Reservoir.
De hele dag zijn we achtervolgd door donkergrijze wolken, maar nu begint het pas te regenen. We lopen heuvel op, heuvel af, tot het Moy Reservoir overgaat in Loch Laggan. Een breed zandstrand met daarachter de bergen, met dat uitzicht moeten we natuurlijk picknicken!
Vervolgens lopen we langs de gehele lengte van het loch. Soms is de oever rotsachtig, soms glad met een zandstrand. Er staan megahoge, oude dennen op sommige stukken oever en de vogeltjes zingen vrolijk ondanks het sombere weer.
Aan het eind van de middag vinden we het lopen wel genoeg geweest. Er staat een behoorlijk koude wind boven op de heuvel en we hebben aardig wat kilometers in onze ongetrainde benen. We kunnen echter geen vlakke plek vinden, overal waar we kijken staan bomen of resten van bomen. Aan het verste eind van het loch bevindt zich nog een zandstrand, met daaraan een dennenbosje. We zetten ons tentje hier op, beschut tegen wind en de regen.
Wandelen langs Loch Laggan
Wandelen en kamperen langs de oevers van Loch Laggan
East Highland Way dag 4: van Loch Laggan naar Newtonmore
Na een regenachtige nacht ruikt het bos heerlijk. We ontbijten aan de oever van het loch, voordat we groene weiden en sprookjesachtige bossen in lopen. Een klein uitstapje naar de Pattack Falls is zeker de moeite waard om van het neerkletterende water te genieten van het uitzicht vanaf een zonnig, houten plateau. We vervolgen onze weg door het dorpje Laggan. Ze hebben er heerlijke cake in het theehuis genaamd Jummie Things, waarvoor je een stukje van de route af moet.
Na Laggan loopt de East Highland Way weer de heuvels in, door een bosje waar het echt gokken is welke kant je op moet. Heb je eindelijk het juiste paadje gevonden, dan wordt je aan het eind beloond met geweldig uitzicht over een uitgestrekte vallei. Het pad voert je naar een ruïne met bomen waaraan duidelijk te zien is hoe hard de wind vaak door deze vallei waait. Daarna houdt het pad op, en vertelt onze reisgids ons dat we in noordoostelijke richting moeten lopen. Wij liepen zonder kompas en besloten gewoon de vlakte over te steken tot we weer een pad vonden. We genoten intens van het gevoel van avontuur en alleen-op-de-wereld dat dit opriep!
Na een tijdje random door de heide ploeteren vonden we een weg, die ons door een pad naar de andere kant van de heuvel leidde. Nog meer prachtig uitzicht, nog verder van de bewoonde wereld. Een aantal kilometer verderop zien we een kleine hut in het dal staan, dat moest Dalnashallag bothy wel zijn. Een (zij het wat spookachtig) droomhuis in de middle of nowhere. We brachten daar de nacht door.
De East Highland Way na Loch Laggan
De East Highland Way loopt door de wildernis tussen Laggan en Newtonmore
Dalnashallag Bothy langs de East Highland Way
Dag 5: van Dalnashallag bothy naar Newtonmore
Voor zonsopkomst ga ik buiten de bothy plassen met 360 graden rondom uitzicht, een blauwige mist, vogelgeluiden en een berghaas. Een paar uur later hebben we ons ontbijt op en stappen we de bothy uit. Een paar sneeuwvlokjes vallen op mijn jas en ik ben helemaal hyper van blijheid; sneeuw! Ik heb geen idee dat we nog geen 10 minuten later een sneeuwstorm over de bergen aan zullen zien komen. Dag uitzicht, hallo kerstgevoel.
We dwalen door Glen Banchor, weer een vallei waar het wat zoeken is naar een (schapen)pad. Terwijl we langs een ruïne en een rivier lopen, verandert het uitzicht met elke stap dankzij de sneeuwwolken die komen en gaan. We houden droge voeten ondanks de vele riviertjes die we over moesten steken. De wind is echt ijskoud, een ‘poolwind’ zoals we later zullen lezen.
Gelukkig bereiken we aan het eind van Glen Banchor het dorpje Newtonmore. We besluiten dat we van deze dag een ‘rustdag’ maken, met minder kilometers te lopen. In The Wild Flour trakteren we onszelf op heerlijke (vegan) huisgemaakte lunch, waarna we een bezoekje brengen aan het op donaties draaiende Highland Folk Museum. Echt een aanrader; een kijkje in het leven in het ruige landschap in de geschiedenis, inclusief Outlander hutjes. In het museum leert één van de vrijwilligers ons ouderwets schrijven. Ik zeg tegen hem dat ik het zo jammer vind dat de bergen niet bedekt zijn met sneeuw, zoals tijdens mijn roadtrip vorig jaar. Hij zegt dat het dit jaar nog maar 3 nachten gesneeuwd heeft. Het bleek dat ik de goden aan het verzoeken was; 15 min later kwamen er grote sneeuwvlokken uit de wolken boven het park vallen.
En dat was nog maar een begin… na nog een aantal kilometers wandelen, opnieuw de wildernis in, gaat het weer los met de sneeuw en hagel. Tijdens een ‘gat’ in de sneeuwbui zetten we onze tent op nabij Strone, omgeven door 360 graden views op besneeuwde bergen. We hebben net genoeg tijd om rijst te koken, terwijl er dreigende wolken over de bergen boven onze kampeerplek komen rollen. Terwijl we onze rijst eten en nog even een boekje lezen, sneeuwen we steeds verder in.
De East Highland way nabij Dalnashallag bothy
Wildkamperen langs de East Highland Way
East Highland Way dag 6: van Newtonmore naar Loch Insh
Na een ijskoude nacht, met de poolwind die pal op de deur bleek te staan, worden we om 5:30 uur wakker. Ik trek al mijn meegebrachte kleding aan en kruip de tent uit. Buiten wacht een wit sprookjeslandschap op mij. We besluiten in te pakken en te vertrekken om onszelf tijdens het lopen warm te kunnen houden. Door de witte wereld lopen we richting Loch Gynack. De laag sneeuw wordt continu aangevuld: het lijkt wel een scene uit een kerstfilm.
Enkele uren later bereiken we het dorpje Kingussie. Tijd voor stokbrood met witte bonen in tomatensaus, in het zonnetje. In het openbaar toilet genieten we van de warme lucht uit de handendroger, waar we ook gelijk onze kleding drogen. We weten de aangename warmte van het toiletgebouw te verlaten, en lopen naar de Ruthven Barracks buiten het dorp. Voor de geschiedenis-fans: dit is een kazerne uit de 18e eeuw, die gebouwd werd na de opstand van de Jacobieten in 1715. Vanuit hier hield de regering de boel onder controle. Een mooie locatie; vanaf de berg kon je iedereen aan zien komen. Wij zien echter alleen regen aankomen, die op mijn regenjas klettert terwijl we over de Insh Marshes lopen. Vanaf hier volgt de EHW vrijwel de gehele lengte van een andere lange afstand wandeling, de Badenoch Way.
We lopen door een heel divers landschap tot we een groot meer bereiken: Loch Insh. Mét watersportcentrum waar we genieten van de warmte en patatjes. Een stukje verderop langs het loch zetten we onze tent op, met uitzicht over het water en omliggende graslanden. Een fazant houdt ons gezelschap terwijl we pasta eten buiten de tent. Onze laatste pastamaaltijd in het wild, ons laatste nachtje kamperen langs de EHW.
Winterkamperen in Schotland
Wandelen door de sneeuw in de Cairngorms
Ruthven Barracks nabij Kingussie
Kamperen aan Loch Insh
Laatste dag op de East Highland Way: van Loch Insh naar Aviemore
Veel te snel is het dan alweer zover; de laatste etappe van de East Highland Way is aangebroken. We lopen door een frisgroen berkenbos, steken een rivier over via een oude brug en lopen dan vele kilometers door een oud dennenbos. Door de bomen vangen we glimpen op van wit besneeuwde bergen. Midden in het bos bereiken we Drake’s bothy, één van de meer sfeervolle bothies in Schotland. Hier maken we havermout en drinken we thee. Deze bothy lijkt ons echt perfect om de nacht in door te brengen, maar we moeten verder lopen. We vervolgen de route langs Loch Gamhna en Loch an Eilein, laatstgenoemde met een kasteelruïne op een eilandje.
Na zeven dagen geen mens tegen te komen, is de drukte bij het bezoekerscentrum overweldigend. We lopen nog een stukje door rustig bos, voordat we de doorgaande weg naar Aviemore bereiken, met veeeeel verkeer. Ik ben al die geluiden, mensen en snelheid niet meer gewend en heb de neiging rechtsomkeert te maken en gewoon de bergen weer in te trekken… Maar dan besluiten we pizza te gaan eten na het bereiken van het eindpunt, en ik vind ik enige motivatie om door te gaan. ’s Avonds zitten we in onze bedden in een hostel te genieten van de warmte en luxe, terwijl we alweer heimwee hebben naar de trail.
Drake’s bothy langs de East Highland Way, nabij Aviemore
Loch an Eilein en Aviemore, het eindpunt van de East Highland Way
